5 yaşındaki Can oğluma bir akşam uyku öncesi rutinleri tekrarladıktan sonra “iyi geceler sabah güneş açınca görüşürüz seni seviyorum dedim” ve o da bana ” anne ben ölmek istemiyorum, sen ölecek misin babam ölecek mi, siz ölürseniz ben yalnız mı kalıcam?" diye sordu. Duvara toslamış gibi hissettim. Nasıl geçiştirdiğimi anlatamam. Sabah ilk iş okul pedegogu Zeynep Hanım’dan randevu almak oldu.
Bir panikle akşam olanları kendisine anlattım. Ve yorumu şu oldu:
Bu yaştaki çocuğa ölümü artık nefes alamayacak, yürüyemeyecek oyun oynayamayacak, yemek yiyemeyecek olarak anlatmalısın dedi. Fakat 5 yaşındaki çocuğa annesinin ve babasının ölmeyeceğinin garantisini vermek zorundasın dedi. “Ben ve baban ölmeyecek çoook uzun yıllar senin yanında olacağız biz” demelisin dedi. Ölümü seyehatle sakın ilişkilendirme yani “o öldü artık çok uzaklara gitti, seyehate çıktı” demeyecekmişiz, yoksa çocuk baba ya da anne iş için her gittiklerinde kavram karmaşası yaşayıp olay çıkarırmış. Ayrıca ölümü uykuyla da eşleştirmemek gerekiyormuş. O öldü uzun bir uykuya daldı dememeliymişiz. Öyle olunca da çocuk uyumayı reddedebiliyormuş.. Neyse uzun lafın kısası Can’a ölmeyeceğimin garantisini verince çok rahatladı. Artık sormuyor. Ama benim dileğim de bu. Can’ım ve Efe’mle uzun yıllar yaşamak. Siz de çocuklarınızla uzuuun yıllar yaşayın dilerim. Sevgiler…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yorum yazdığınız için teşekkürler....